Stosowanie modlitwy wstawienniczej w celu poprawy złego stanu zdrowia

Modlitwa wstawiennicza jest jedną z najstarszych i najbardziej powszechnych interwencji stosowanych w celu złagodzenia choroby i wspierania dobrego stanu zdrowia. Praktykowana jest przez różne wyznania i polega na tym, że jedna lub więcej osób przeznaczają czas na skierowanie prośby do Boga (lub bóstwa) w imieniu innej osoby, znajdującej się w jakiejś potrzebie. W niniejszym przeglądzie zbadano, czy występuje różnica w zakresie wyników leczenia między osobami w intencji których jest odmawiana imienna modlitwa w trakcie ich choroby, rekonwalescencji po chorobie lub operacji i osobami, w intencji których nie odmawia się modlitw. Obydwie grupy otrzymywały normalne leczenie stosowane w przypadku ich dolegliwości. Zidentyfikowano dziesięć badań z randomizacją, które obejmowały w sumie 7646 osób. W większości badań porównywano modlitwę (w intencji czyjegoś powrotu do zdrowia) połączoną z typowym leczeniem względem normalnego leczenia bez modlitwy. Jedno z badań obejmowało dwie grupy modlitwy, w celu porównania uczestników świadomych, że jest odmawiania modlitwa w ich intencji z uczestnikami, którzy nie mieli tej świadomości. W innym badaniu modlono się z mocą wsteczną, dokonując randomizacji w przypadku osób od miesiąca do sześciu lat po ich przyjęciu do szpitala. W każdym badaniu uczestniczyły osoby o innych dolegliwościach. Wśród nich znaleźli się pacjenci cierpiący na białaczkę, choroby serca, zakażenia krwi, osoby nadużywające alkoholu, a także osoby z chorobami psychicznymi i reumatycznymi. W jednym z badań dokonywano oceny, czy uczestnicy mają duże lub małe ryzyko zgonu i w zależności od tego umieszczano ich w odpowiednich grupach.

Podsumowując, nie występowała znamienna różnica w częstości wyzdrowienia lub zgonu między osobami w których intencji modlono się oraz tymi, w intencji których nie odmawiano modlitw. W badaniach sprawdzających powikłania pooperacyjne lub inne komplikacje ‐ nieokreślone powikłania, złe wyniki leczenia i powtórne przyjęcie do szpitala, również nie stwierdzono żadnych istotnych różnic między grupami. Konkretne powikłania (nagłe zatrzymanie krążenia, poważne zabiegi operacyjne przed wypisem, konieczność umieszczenia cewnika sercowego do monitorowania hemodynamiki) występowały ze znamiennie większym prawdopodobieństwem w grupie osób, za które nie modlono się. Na koniec, w trakcie porównywania osób, które wiedziały o tym, że w ich intencji jest odmawiana modlitwa z osobami, które nie miały tej świadomości, stwierdzono, że mniejsza ilość powikłań pooperacyjnych występuje u osób nieświadomych, że ktoś się za nie modli.

Autorzy stwierdzili, że ze względu na różne ograniczenia badań zawartych w tym przeglądzie (takie jak niejasne procedury randomizacji i zgłaszanie wielu różnych punktów końcowych i dolegliwości), można jedynie stwierdzić, że modlitwa wstawiennicza nie jest wyraźnie korzystna, ani szkodliwa dla chorych. Należałoby przeprowadzić dalsze badania ‐ lepiej zaprojektowane i z bardziej dokładnymi sprawozdaniami, aby wyciągnąć bardziej jednoznaczne wnioski.