Alemtuzumab w leczeniu chorych na stwardnienie rozsiane
Abstract
Background
Multiple sclerosis (MS) is an autoimmune, T‐cell‐dependent, inflammatory, demyelinating disease of the central nervous system, with an unpredictable course. Current MS therapies focus on treating and preventing exacerbations, and avoiding the progression of disability. At present, there is no treatment that is capable of safely and effectively reaching these objectives. Clinical trials suggest that alemtuzumab, a humanized monoclonal antibody, could be a promising option for MS.
Objectives
To evaluate the benefits and harms of alemtuzumab alone or associated with other treatments in people with any form of MS.
Search methods
We used standard, extensive Cochrane search methods. The latest search date was 21 June 2022.
Selection criteria
We included randomized controlled trials (RCTs) in adults with any subtype of MS comparing alemtuzumab alone or associated with other medications versus placebo; another active drug; or alemtuzumab in another dose, regimen, or duration.
Data collection and analysis
We used standard Cochrane methods. Our co‐primary outcomes were 1. relapse‐free survival, 2. sustained disease progression, and 3. number of participants experiencing at least one adverse event. Our secondary outcomes were 4. participants free of clinical disability, 5. quality of life, 6. change in disability, 7. fatigue, 8. new or enlarging lesions on resonance imaging, and 9. dropouts. We used GRADE to assess certainty of evidence for each outcome.
Main results
We included three RCTs (1713 participants) comparing intravenous alemtuzumab versus subcutaneous interferon beta‐1a for relapsing–remitting MS. Participants were treatment‐naive (two studies) or had experienced at least one relapse after interferon or glatiramer (one study). Alemtuzumab was given at doses of 12 mg/day or 24 mg/day for five days at months 0 and 12, or 24 mg/day for three days at months 12 and 24. Participants in the interferon beta‐1a group received 44 μg three times weekly.
Alemtuzumab 12 mg: 1. may improve relapse‐free survival at 36 months (hazard ratio [HR] 0.31, 95% confidence interval [CI] 0.18 to 0.53; 1 study, 221 participants; low‐certainty evidence); 2. may improve sustained disease progression‐free survival at 36 months (HR 0.25, 95% CI 0.11 to 0.56; 1 study, 223 participants; low‐certainty evidence); 3. may make little to no difference on the proportion of participants with at least one adverse event at 36 months (risk ratio [RR] 1.00, 95% CI 0.98 to 1.02; 1 study, 224 participants; low‐certainty evidence), although the proportion of participants with at least one adverse event was high with both drugs; 4. may slightly reduce disability at 36 months (mean difference [MD] −0.70, 95% CI −1.04 to −0.36; 1 study, 223 participants; low‐certainty evidence). The evidence is very uncertain regarding the risk of dropouts at 36 months (RR 0.81, 95% CI 0.57 to 1.14; 1 study, 224 participants; very low‐certainty evidence).
Alemtuzumab 24 mg: 1. may improve relapse‐free survival at 36 months (HR 0.21, 95% CI 0.11 to 0.40; 1 study, 221 participants; low‐certainty evidence); 2. may improve sustained disease progression‐free survival at 36 months (HR 0.33, 95% CI 0.16 to 0.69; 1 study, 221 participants; low‐certainty evidence); 3. may make little to no difference on the proportion of participants with at least one adverse event at 36 months (RR 0.99, 95% CI 0.97 to 1.02; 1 study, 215 participants; low‐certainty evidence), although the proportion of participants with at least one adverse event was high with both drugs; 4. may slightly reduce disability at 36 months (MD −0.83, 95% CI −1.16 to −0.50; 1 study, 221 participants; low‐certainty evidence); 5. may reduce the risk of dropouts at 36 months (RR 0.08, 95% CI 0.01 to 0.57; 1 study, 215 participants; low‐certainty evidence).
For quality of life, fatigue, and participants free of clinical disease activity, the studies either did not consider these outcomes or they used different measuring tools to those planned in this review.
Authors' conclusions
Compared with interferon beta‐1a, alemtuzumab may improve relapse‐free survival and sustained disease progression‐free survival, and make little to no difference on the proportion of participants with at least one adverse event for people with relapsing–remitting MS at 36 months. The certainty of the evidence for these results was very low to low.
PICOs
Streszczenie prostym językiem
Alemtuzumab w leczeniu chorych na stwardnienie rozsiane
Najważniejsze informacje
‐ Alemtuzumab może zmniejszać ryzyko nawrotu i progresji choroby w porównaniu z podskórnym interferonem beta‐1a u osób z rzutowo‐remisyjną postacią stwardnienia rozsianego, typem stwardnienia rozsianego, w którym występuje pogorszenie objawów (nawroty), po którym następuje okres poprawy (remisja).
‐ Przyszłe dobrze zaprojektowane badania są potrzebne do oceny wyników związanych z pacjentem, takich jak jakość życia i zmęczenie.
Na czym polega problem ?
Stwardnienie rozsiane (ang. multiple sclerosis, SM) jest przewlekłą chorobą układu nerwowego, która dotyka osoby młode i w średnim wieku. Powtarzające się uszkodzenia otoczek mielinowych (osłonek ochronnych wokół włókien nerwowych) i innych części układu nerwowego mogą prowadzić do ciężkiej niesprawności. SM może być związane z występowaniem zaburzeń ze strony układu odpornościowego. Alemtuzumab jest lekiem biologicznym (rodzajem przeciwciała), który stosuje się w leczeniu innych chorób.
Czego chcieliśmy się dowiedzieć?
Naszym celem było zbadanie korzyści i działań niepożądanych (zwanych zdarzeniami niepożądanymi) alemtuzumabu stosowanego samodzielnie lub w skojarzeniu z innymi metodami leczenia osób z dowolną postacią stwardnienia rozsianego. Chcieliśmy dowiedzieć się, czy alemtuzumab jest lepszy w porównaniu z innymi dostępnymi metodami leczenia osób z SM.
Co zrobiliśmy?
Szukaliśmy badań, w których badano alemtuzumab u osób z jakąkolwiek postacią stwardnienia rozsianego. Przeszukano publikacje wydane do października 2020 r. Przeanalizowaliśmy i porównaliśmy wyniki włączonych badań i oceniliśmy, na ile ufamy dostępnym danym naukowym.
Czego się dowiedzieliśmy?
Odnaleźliśmy 3 badania (obejmujące łącznie 1713 uczestników), które spełniły kryteria włączenia do przeglądu. We wszystkich badaniach porównywano alemtuzumab podawany dożylnie z interferonem beta‐1a podawanym podskórnie u osób z rzutowo‐remisyjną postacią stwardnienia rozsianego. W dwóch badaniach (CARE‐MS I i CAMMS223) uczestnicy byli leczeni z powodu stwardnienia rozsianego po raz pierwszy (bez leczenia). Trzecie badanie (CARE‐MS II) obejmowało chorych, u których wystąpił co najmniej jeden nawrót choroby w trakcie leczenia interferonem beta lub octanem glatirameru przez co najmniej 6 miesięcy.
Głównie wyniki
W przeglądzie tych badań stwierdzono, że w porównaniu z podskórnym interferonem beta‐1a, alemtuzumab może zmniejszać ryzyko nawrotu i progresji choroby (pogorszenia się przebiegu stwardnienia rozsianego) u osób z nawracająco‐remisyjną postacią stwardnienia rozsianego i w niewielkim stopniu różnicować odsetek uczestników z co najmniej jednym działaniem niepożądanym (ale w przypadku obu leków odsetek uczestników z co najmniej jednym działaniem niepożądanym był wysoki). Brakuje informacji na temat wpływu alemtuzumabu na inne wyniki, takie jak jakość życia i zmęczenie.
Jakie są ograniczenia zgromadzonych danych naukowych?
Nasza pewność co do wpływu alemtuzumabu, w porównaniu z interferonem beta‐1a, na główne wyniki waha się od niskiego do bardzo niskiego. Oznacza to, że istnieje wysokie prawdopodobieństwo, że przyszłe badania mogą zmienić nasze wnioski.
Aktualność przedstawionych danych
Dane są aktualne do czerwca 2022 r.
