Kompaun Vitamin D untuk orang dengan penyakit buah pinggang kronik yang memerlukan dialisis
Abstract
Background
Clinical guidelines recommend vitamin D compounds to suppress serum parathyroid hormone (PTH) in chronic kidney disease (CKD), however treatment may be associated with increased serum phosphorus and calcium, which are associated with increased mortality in observational studies. Observational data also indicate vitamin D therapy may be independently associated with reduced mortality in CKD.
Objectives
We assessed the effects of vitamin D compounds on clinical, biochemical, and bone outcomes in people with CKD and receiving dialysis.
Search methods
We searched The Cochrane Renal Group's specialised register, Cochrane's Central Register of Controlled Trials (CENTRAL), MEDLINE, EMBASE, and reference lists of retrieved articles.
Selection criteria
Randomised controlled trials (RCTs) in subjects with CKD and requiring dialysis that assessed treatment with vitamin D compounds.
Data collection and analysis
Data was extracted by two authors. Results are summarised as risk ratios (RR) for dichotomous outcomes or mean differences (MD) for continuous outcomes, with 95% confidence intervals (CI).
Main results
Sixty studies (2773 patients) were included. No formulation, route, or schedule of administration was associated with altered risks of death, bone pain, or parathyroidectomy. Marked heterogeneity in reporting of outcomes resulted in few data available for formal meta‐analysis. Compared with placebo, vitamin D compounds lowered serum PTH at the expense of increasing serum phosphorus. Trends toward increased hypercalcaemia and serum calcium did not reach statistical significance but may be clinically relevant. Newer vitamin D compounds (paricalcitol, maxacalcitol, doxercalciferol) lowered PTH compared with placebo, with increased risks of hypercalcaemia, although inadequate data were available for serum phosphorus. Intravenous vitamin D may lower PTH compared with oral treatment, and be associated with lower serum phosphorus and calcium levels, although limitations in the available studies precludes a conclusive statement of treatment efficacy. Few studies were available for intermittent versus daily and intraperitoneal versus oral administration or directly comparative studies of newer versus established vitamin D compounds.
Authors' conclusions
We confirm that vitamin D compounds suppress PTH in people with CKD and requiring dialysis although treatment is associated with clinical elevations in serum phosphorus and calcium. All studies were inadequately powered to assess the effect of vitamin D on clinical outcomes and until such studies are conducted the relative importance of changes in serum PTH, phosphorus and calcium resulting from vitamin D therapy remain unknown. Observational data showing vitamin D compounds may be associated with improved survival in CKD need to be confirmed or refuted in specifically designed RCTs.
PICO
Plain language summary
Kompaun vitamin D untuk orang dengan penyakit buah pinggang kronik yang memerlukan dialisis
Orang‐orang dengan penurunan fungsi ginjal (penyakit buah pinggang kronik; CKD) membentuk perubahan‐perubahan dalam paras kalsium dan fosforus dalam aliran darah. Ginjal semakin kurang berupaya untuk menyingkirkan fosforus dari dalam darah dan gagal mengaktifkan jumlah vitamin D yang cukup, untuk mengekalkan paras kalsium normal. Kelenjar paratiroid akan mengesan dan mengimbangi perubahan ini dengan menambahkan penghasilan dan pembebasan hormon paratiroid bagi meningkatkan paras kalsium. Perubahan metabolik ini mengubah metabolisme tulang untuk membebaskan kalsium dan seterusnya akan menyebabkan keabnormalan tulang termasuk penghasilan tulang yang terubah. Akibatnya kecacatan dan kesakitan tulang, dan risiko fraktur boleh berlaku.
Rawatan bagi perubahan mineral‐mineral dalam CKD termasuklah penggantian vitamin D yang diaktifkan untuk menyekat pembebasan hormon paratiroid. Persediaan vitamin D yang diaktifkan (calcitriol dan alfacalcidol) dikaitkan dengan penambahan paras kalsium dan fosforus dalam aliran melalui tindakan langsung ke atas reseptor vitamin D. Agen‐agen terbaru yang telah dibangunkan juga menyekat hormon paratiroid namun boleh menghadkan penambahan kalsium dan fosforus. Pengelakan penambahan kalsium dan fosforus dianggap penting kerana mineral‐mineral ini boleh mengaktifkan kalsifikasi dalam arteri‐arteri dan tisu‐tisu yang berpotensi menyebabkan penyakit jantung dan kerosakan tisu.
Kami mengenalpasti 60 kajian persediaan vitamin D dalam pesakit CKD yang memerlukan dialisis yang melibatkan sejumlah 2773 orang. Tiada kajian yang direkabentuk untuk memahami kesan terapi vitamin D terhadap risiko kematian. Agen‐agen vitamin D menyekat PTH dengan ketara berbanding tanpa rawatan, tetapi ia juga menambah paras kalsium dan fosforus dalam aliran. Vitamin D intravena mungkin menurunkan PTH lebih daripada vitamin D oral. Tidak banyak kajian yang membandingkan terapi vitamin D terbaru dengan yang terawal (dan opsyen rawatan lazim terkini; calcitriol dan alfacalcidol); oleh itu opsyen rawatan terbaru tidak dapat disyorkan lebih unggul daripada rawatan mantap.
Pada masa akan datang, kajian baru diperlukan untuk mengetahui jika kesan vitamin D kepada fungsi paratiroid boleh memperbaiki kemandirian, kesakitan tulang dan keperluan pembuangan paratiroid melalui surgeri. Kompaun vitamin D mungkin bermanfaat kepada pesakit tanpa mengira kesannya terhadap hormon paratiroid. Ini hanya boleh dinilai dengan menjalankan kajian khusus yang cukup besar untuk mengenalpasti sebarang perbezaan rawatan.
