Interwencje stosowane w celu zaprzestania palenia fajek wodnych
Abstract
Background
While cigarette smoking has declined globally, waterpipe smoking is rising, especially among youth. The impact of this rise is amplified by mounting evidence of its addictive and harmful nature. Waterpipe smoking is influenced by multiple factors, including appealing flavors, marketing, use in social settings, and misperceptions that waterpipe is less harmful or addictive than cigarettes. People who use waterpipes are interested in quitting, but are often unsuccessful at doing so on their own. Therefore, developing and testing waterpipe cessation interventions to help people quit was identified as a priority for global tobacco control efforts.
Objectives
To evaluate the effectiveness of tobacco cessation interventions for people who smoke waterpipes.
Search methods
We searched the Cochrane Tobacco Addiction Review Group Specialized Register from database inception to 29 July 2022, using variant terms and spellings ('waterpipe' or 'narghile' or 'arghile' or 'shisha' or 'goza' or 'narkeela' or 'hookah' or 'hubble bubble'). We searched for trials, published or unpublished, in any language.
Selection criteria
We sought randomized controlled trials (RCTs), quasi‐RCTs, or cluster‐RCTs of any smoking cessation interventions for people who use waterpipes, of any age or gender. In order to be included, studies had to measure waterpipe abstinence at a three‐month follow‐up or longer.
Data collection and analysis
We used standard Cochrane methods. Our primary outcome was abstinence from waterpipe use at least three months after baseline. We also collected data on adverse events. Individual study effects and pooled effects were summarized as risk ratios (RR) and 95% confidence intervals (95% CI), using Mantel‐Haenszel random‐effects models to combine studies, where appropriate. We assessed statistical heterogeneity with the I2 statistic. We summarized secondary outcomes narratively. We used the five GRADE considerations (risk of bias, inconsistency of effect, imprecision, indirectness, and publication bias) to assess the certainty of the body of evidence for our primary outcome in four categories high, moderate, low, or very low.
Main results
This review included nine studies, involving 2841 participants. All studies were conducted in adults, and were carried out in Iran, Vietnam, Syria, Lebanon, Egypt, Pakistan, and the USA. Studies were conducted in several settings, including colleges/universities, community healthcare centers, tuberculosis hospitals, and cancer treatment centers, while two studies tested e‐health interventions (online web‐based educational intervention, text message intervention). Overall, we judged three studies to be at low risk of bias, and six studies at high risk of bias.
We pooled data from five studies (1030 participants) that tested intensive face‐to‐face behavioral interventions compared with brief behavioral intervention (e.g. one behavioral counseling session), usual care (e.g. self‐help materials), or no intervention. In our meta‐analysis, we included people who used waterpipe exclusively, or with another form of tobacco. Overall, we found low‐certainty evidence of a benefit of behavioral support for waterpipe abstinence (RR 3.19 95% CI 2.17 to 4.69; I2 = 41%; 5 studies, N = 1030). We downgraded the evidence because of imprecision and risk of bias.
We pooled data from two studies (N = 662 participants) that tested varenicline combined with behavioral intervention compared with placebo combined with behavioral intervention. Although the point estimate favored varenicline, 95% CIs were imprecise, and incorporated the potential for no difference and lower quit rates in the varenicline groups, as well as a benefit as large as that found in cigarette smoking cessation (RR 1.24, 95% CI 0.69 to 2.24; I2 = 0%; 2 studies, N = 662; low‐certainty evidence). We downgraded the evidence because of imprecision. We found no clear evidence of a difference in the number of participants experiencing adverse events (RR 0.98, 95% CI 0.67 to 1.44; I2 = 31%; 2 studies, N = 662). The studies did not report serious adverse events.
One study tested the efficacy of seven weeks of bupropion therapy combined with behavioral intervention. There was no clear evidence of benefit for waterpipe cessation when compared with behavioral support alone (RR 0.77, 95% CI 0.42 to 1.41; 1 study, N = 121; very low‐certainty evidence), or with self‐help (RR 1.94, 95% CI 0.94 to 4.00; 1 study, N = 86; very low‐certainty evidence).
Two studies tested e‐health interventions. One study reported higher waterpipe quit rates among participants randomized to either a tailored mobile phone or untailored mobile phone intervention compared with those randomized to no intervention (RR 1.48, 95% CI 1.07 to 2.05; 2 studies, N = 319; very low‐certainty evidence). Another study reported higher waterpipe abstinence rates following an intensive online educational intervention compared with a brief online educational intervention (RR 1.86, 95% CI 1.08 to 3.21; 1 study, N = 70; very low‐certainty evidence).
Authors' conclusions
We found low‐certainty evidence that behavioral waterpipe cessation interventions can increase waterpipe quit rates among waterpipe smokers. We found insufficient evidence to assess whether varenicline or bupropion increased waterpipe abstinence; available evidence is compatible with effect sizes similar to those seen for cigarette smoking cessation.
Given e‐health interventions' potential reach and effectiveness for waterpipe cessation, trials with large samples and long follow‐up periods are needed. Future studies should use biochemical validation of abstinence to prevent the risk of detection bias. Finally, there has been limited attention given to high‐risk groups for waterpipe smoking, such as youth, young adults, pregnant women, and dual or poly tobacco users. These groups would benefit from targeted studies.
PICOs
Streszczenie prostym językiem
Czy interwencje antynikotynowe mogą pomóc użytkownikom fajek wodnych rzucić palenie?
Główne zagadnienia
• Ograniczone dane naukowe wykazały, że wsparcie behawioralne może być pomocne w rzuceniu palenia fajki wodnej.
‐ Nie było wystarczających danych naukowych, aby ocenić wpływ warenikliny, bupropionu lub interwencji e‐zdrowia na rzucenie palenia fajki wodnej.
• We wszystkich przypadkach dalsze badania mogą zmienić nasze wnioski. Potrzebnych jest więcej dużych i dobrze zaprojektowanych badań klinicznych dotyczących behawioralnych i farmakologicznych interwencji w zakresie zaprzestania palenia fajki wodnej.
• Biorąc pod uwagę potencjalny zasięg i skuteczność interwencji e‐zdrowia w celu pomocy w rzuceniu palenia fajki wodnej, potrzebne są dalsze badania kliniczne z dużymi próbami i długim okresem obserwacji.
• Podanie bardziej szczegółowych informacji na temat strategii behawioralnych stosowanych w badaniach pomogłoby zidentyfikować istotne elementy interwencji dotyczących fajki wodnej.
Co to jest fajka wodna?
Fajki wodne to urządzenia służące do palenia tytoniu. Używana obecnie fajka wodna (znana również pod nazwami: hookah, shisha lub narghile) składa się z główki (w której umieszczany jest tytoń), korpusu, podstawy na wodę i węża zakończonego ustnikiem. Płonące kawałki węgla drzewnego zwykle umieszcza się na wierzchu przebitej folii aluminiowej, która przykrywa główkę wypełnioną tytoniem, co sprawia, że podgrzane węglem drzewnym powietrze przechodzi przez tytoń, podczas gdy otwory w dolnej części główki umożliwiają przejście dymu w dół przez cybuch fajki wodnej. Dolna część cybucha znajduje się pod wodą, przez którą schłodzony dym przedostaje się przez wężyk i ustnik do palacza. Na końcówkę ustnika zazwyczaj nakłada się ustnik jednorazowy do indywidualnego stosowania.
Jak leczy się uzależnienie od fajki wodnej?
Formy pomocy w rzuceniu palenia fajki wodnej są podobne do tych ukierunkowanych na inne sposoby palenia tytoniu. Obejmują one wsparcie behawioralne, leki wspomagające rzucanie palenia oraz kombinacje tych dwóch metod.
Dlaczego przeprowadziliśmy ten przegląd Cochrane?
Częstość palenia fajki wodnej drastycznie zwiększyła się, stając się globalnym problemem zdrowia publicznego, zwłaszcza wśród młodych ludzi. Obecne dane sugerują, że palenie fajki wodnej jest tak samo uzależniające jak papierosy i wiąże się z podobnym ryzykiem dla zdrowia. Dlatego ważne jest opracowanie i sprawdzenie interwencji związanych z rzucaniem palenia fajki wodnej.
Co zrobiliśmy?
Uwzględniliśmy badania kliniczne dotyczące wszelkich interwencji, które miały pomóc palaczom fajki wodnej rzucić palenie. Były to osoby w dowolnym wieku i dowolnej płci. Analizowaliśmy, czy uczestnicy przestali używać fajki wodnej po 3 miesiącach od interwencji lub w dłuższym terminie. Uwzględniliśmy interwencje skierowane do pojedynczych osób lub grup.
Czego się dowiedzieliśmy?
Znaleźliśmy 9 badań, w których testowano interwencje mające pomóc palaczom fajki wodnej w rzuceniu nałogu. Spośród nich: w 5 badaniach testowano wsparcie behawioralne; w 2 oceniano lek na rzucenie palenia o nazwie wareniklina; w 1 badaniu oceniano lek na rzucenie palenia o nazwie bupropion; w 2 badaniach testowano e‐zdrowie, tj. formę wsparcia dostarczanego przez Internet lub telefon komórkowy.
Jakie są główne wyniki przeglądu?
Mamy dane naukowe niskiej jakości, że bezpośrednie wsparcie behawioralne pomaga większej liczbie osób rzucić palenie fajki wodnej niż brak wsparcia. Nie mamy pewności co do wpływu bupropionu, warenikliny i interwencji e‐zdrowia ze względu na ograniczone dane naukowe.
Jakie są ograniczenia prezentowanych danych naukowych?
Wyniki opierają się na danych z zaledwie kilku badań. W 6 spośród 9 badań odnotowano błędy na poziomie projektowania, mogą one wpływać na nasze zaufanie do wyników. Ponadto uwzględnione interwencje behawioralne różniły się od siebie i nie zawsze były dobrze opisane. Oznacza to, że nasze wyniki mogą ulec zmianie, gdy dostępnych będzie więcej badań.
Jak aktualne są te dane naukowe?
Wyszukiwanie danych przeprowadzono w lipcu 2022 roku.
