پارکوکسیب وریدی یا عضلانی در مدیریت درمانی درد حاد پس از جراحی در بزرگسالان
چکیده
پیشینه
پارکوکسیب (parecoxib) نخستین COX‐2 موجود برای تجویز تزریقی بود، و ممکن است، تزریق داخل‐وریدی یا عضلانی آن، مزایایی نسبت به داروهای خوراکی در زمانی ارائه دهد که بیماران حالت تهوع و استفراغ دارند یا قادر به قورت دادن نیستند، مانند بلافاصله پس از جراحی.
اهداف
ارزیابی اثربخشی تک‐دوز وریدی یا عضلانی پارکوکسیب در مدیریت درد حاد پس از جراحی، نیاز به استفاده از داروی نجات، و هر گونه عارضه جانبی مرتبط.
روش‌های جست‌وجو
ما Cochrane CENTRAL؛ MEDLINE؛ و EMBASE را در نوامبر 2008 جست‌وجو کردیم.
معیارهای انتخاب
کارآزمایی‌های بالینی تصادفی‌سازی شده، دوسو‐کور، و کنترل‌شده با دارونما در مورد پارکوکسیب در مقایسه با دارونما (placebo) برای تسکین درد حاد پس از جراحی در بزرگسالان.
گردآوری و تجزیه‌وتحلیل داده‌ها
دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم ارزیابی کیفیت کارآزمایی و استخراج داده‌ها را انجام دادند. از ناحیه زیر منحنی «تسکین درد در برابر زمان» (pain relief versus time) برای محاسبه نسبتی از شرکت‌کنندگان استفاده کردیم که با تجویز پارکوکسیب و دارونما به حداقل 50% تسکین درد در مدت 6 ساعت، با استفاده از معادلات معتبر، دست یافتند. تعداد افراد مورد نیاز برای درمان برای رسیدن به یک مزیت (number‐needed‐to‐treat‐to‐benefit; NNT) با استفاده از 95% فواصل اطمینان (CI) محاسبه شد. نسبتی از شرکت‌کنندگان که از داروهای آنالژزیک نجات در یک بازه زمانی مشخص استفاده کردند، و زمان سپری شده تا استفاده از آنالژزیک نجات، به عنوان معیارهای اثربخشی بیشتر مداخله مورد بررسی قرار گرفت. هم‌چنین اطلاعاتی را در مورد عوارض جانبی و تعداد موارد خروج از مطالعه گردآوری کردیم.
نتایج اصلی
هفت مطالعه (1446 شرکت‌کننده) وارد شدند. تفاوت معنی‌داری بین دوزها، یا بین تجویز وریدی و عضلانی برای تسکین 50% درد طی 6 ساعت وجود نداشت: عدد NNT در مقایسه با دارونما به ترتیب 3.1 (2.4 تا 4.5)، 2.4 (2.1 تا 2.8)، و 1.8 (1.5 تا 2.3) برای 10، 20 و 40 میلی‌گرم پارکوکسیب بود. تعداد کمتری از شرکت‌کنندگان درمان‌شده با پارکوکسیب نسبت به دارونما در طول 24 ساعت به داروی نجات نیاز داشتند: پارکوکسیب 40 میلی‌گرم به‌طور قابل‌توجهی بهتر از پارکوکسیب 20 میلی‌گرم بود (NNT برای پیشگیری از استفاده از داروهای نجات به ترتیب 7.5 (5.3 تا 12.8) و 3.3 (2.6 تا 4.5)؛ P < 0.0007). میانه (median) زمان سپری شده تا استفاده از داروی نجات، به ترتیب، 3.1 ساعت، 6.9 ساعت و 10.6 ساعت با پارکوکسیب 10 میلی‌گرم، 20 میلی‌گرم و 40 میلی‌گرم، و 1.5 ساعت با دارونما بود. عوارض جانبی عموما خفیف تا متوسط بودند، به ندرت منجر به خروج افراد از مطالعات شدند، و از نظر فراوانی بین گروه‌ها تفاوتی نداشت. هیچ موردی از عارضه جانبی جدی با پارکوکسیب یا دارونما گزارش نشد.
نتیجه‌گیری‌های نویسندگان
یک دوز واحد از پارکوکسیب 20 میلی‌گرم یا 40 میلی‌گرم تاثیر ضد‐دردی موثری را برای 50 تا 60% از افرادی که تحت درمان قرار گرفتند، در مقایسه با حدود 15% با دارونما ایجاد کرد، و به خوبی تحمل شد. مدت زمان بی‌دردی طولانی‌تر بود، و شرکت‌کنندگان به‌طور قابل‌توجهی کمتر به داروی نجات در طول 24 ساعت با دوز بالاتر نیاز پیدا کردند.
PICOs
خلاصه به زبان ساده
تجویز پارکوکسیب به صورت عضلانی یا وریدی در مدیریت درد حاد پس از جراحی در بزرگسالان
متداول‌ترین راه برای تجویز داروی ضد‐درد پس از جراحی، خوراکی است، اما برخی از بیماران قادر به بلع نیستند، احساس تهوع دارند، یا بلافاصله پس از جراحی استفراغ می‌کنند، و در این بیماران تجویز داخل وریدی یا عضلانی دارو ممکن است ترجیح داده شود. این مرور هفت مطالعه پارکوکسیب، یک مهارکننده COX‐2 تزریقی، را برای تسکین درد حاد پس از جراحی ارزیابی کرد. تک‐دوزهای 20 میلی‌گرم یا 40 میلی‌گرم باعث تسکین موثر درد در 50 تا 60% از افراد تحت درمان شد، در مقایسه با 15% که با دارونما درمان شدند. طول مدت تسکین درد با دوز بالاتر طولانی‌تر بود (10.6 ساعت برای 40 میلی‌گرم در مقابل 6.9 ساعت برای 20 میلی‌گرم)، و افراد بسیار کمتری که دوز بالاتر را دریافت کردند، طی 24 ساعت به داروی نجات نیاز داشتند (66% در مقابل 81%). عوارض جانبی عموما از نظر شدت خفیف تا متوسط بوده و در بیش از نیمی از افراد تحت درمان در هر دو گروه پارکوکسیب و دارونما گزارش شدند.
